Πρώτη φάση

Η πόλη εκφράζει ένα ιδιαίτερο σύστημα συμβίωσης ανθρώπων και πραγμάτων, υλικών και άυλων στοιχείων. Χώρος σημαντικός, ο βιωμένος χώρος είναι συντεθειμένος από θραύσματα μνήμης και βιωμάτων, συνειδητών και ασυνείδητων εμπειριών υλικών και μη υλικών στοιχείων. Οι εικόνες της πόλης βρισκόνται τόσο μέσα μας την ίδια στιγμή που και εμείς βρισκόμαστε μέσα σ αυτήν. Μέσα λοιπόν από μια αφαιρετική διαδικασία επιχειρήσαμε να βυθιστούμε στο κέντρο, στην ψυχή της πόλης, εκεί που συγκεντρώνονται   όλες οι δυνάμεις…. Μια πόλη κρυμμένη μέσα στην πόλη.

Δεύτερη Φάση

Υπήρχε πλέον η ανάγκη όλες αυτές οι «κρυμμένες» εικόνες να μορφοποιηθούν, να μεταφραστούν με κώδικες αρχιτεκτονικούς.

Μέθοδολογικό  εργαλείο: το «παιχνίδι» … που σημαίνει κατασκευάζω, δημιουργώ, διαπραγματεύομαι με συγκεκριμένους όρους και κανόνες. Το παιχνίδι ενεργοποιεί τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, τη δράση, εμπεριέχει ρίσκο αλλά και απόλαυση.

Κανόνες παιχνιδιού

Ορίσαμε τους δεδομένους κανόνες και όρους του παιχνιδιού. Θέσαμε  το χωρικό υπόβαθρο (καμβάς), με όλα τα συστατικά που  αυτός είναι συντεθειμένος και τα αρχιτεκτονικά εργαλεία ή καλύτερα  τις χωρικές ποιότητες  που θα αποτελέσουν το μέσο για την «αρχιτεκτονοποίηση» της ιδέας.

Παίζοντας  με αυτές τις παραμέτρους πάνω στον καμβά αρχίσαμε  να «κατασκευάζουμε» ατμόσφαιρες, που εισάγουν τον  άνθρωπο σε μια διαφορετική χωρική εμπειρία. Πιο συγκεκριμένα σκηνοθετούμε σενάρια που φανερώνουν μιαν ατμόσφαιρα τέτοιας δύναμης που μας βυθίζει στο κέντρο, στην ψυχή της πόλης.   Αρχίζει σταδιακά να προσδιορίζεται ένα ευμετάβλητο σύστημα με μεταβολές ατμοσφαιρών, ένας δυναμικός λαβύρινθος, για περιπλάνηση και αποπροσανατολισμό, «σκαλισμένος»  στον δεδομένο χώρο, που προσφέρει πολλαπλές δυνατότητες στη βίωση και αντίληψη του υπάρχοντος χώρου.

Η ανάγνωση

Σε πρώτη φάση κατασκευάζεται ο «καμβάς» συντεθειμένος με όλα τα χαρακτηριστικά που τον ορίζουν. Πραγματοποιείται μια διαδικασία «ανάγνωσης» της δοθείσας περιοχής η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει στη «σύνταξη του καινούργιου». Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι δεν έχουμε καμία πρόθεση να ορίσουμε έναν καμβά ο οποίος θα προκύπτει από μια στείρα μετάφραση του υπάρχοντος χώρου, βασισμένη στους γνωστούς αρχιτεκτονικούς κώδικες. Η ανάγνωση για την οποία μιλάμε δεν είναι μια διαδικασία ερμηνείας, δεν είναι μια διαδικασία αποκρυπτογράφησης. Η ανάγνωση της περιοχής που προτείνουμε είναι στην ουσία μια νέα γλώσσα η οποία πραγματοποιείται μέσα από μια οπτική γωνία υποκειμενική και καθαρά προσωπική.

Ο χώρος λοιπόν, κατανοείται μέσα από τις δικές μας «στοχαστικές παρατηρήσεις», μέσα δηλαδή από «μάτια που βλέπουν». Αυτό που προτείνουμε ουσιαστικά είναι μια αντίληψη που προτείνει μια διαδικασία κατασκευής. Άλλωστε η αντίληψη είναι εξ’ ορισμού μια διαδικασία κατασκευής. Κατασκευάζουμε τον καμβά έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε μέσα από τα δικά μας μάτια. Αναφερόμαστε σε στοχαστικές παρατηρήσεις γιατί ακριβώς αυτό που «βλέπουμε» δεν είναι αθώο, ούτε ουδέτερο. Είναι εξ’ αρχής μολυσμένο, ή αν θέλετε φιλτράρεται μέσα από τη δική μας προσωπική μυθολογία. Η ανάγνωση δε για την οποία μιλάμε δεν δίνει έμφαση μόνο σε αυτό που είναι παρόν, αλλά και σε αυτό που δεν βλέπεται, που αποτελεί άλλωστε και την βασική αρχή του μανιφέστο μας.

Η σύνταξη

Στη δεύτερη φάση, θέτουμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Με άλλα λόγια ορίζουμε την «μπαλέτα των υλικών» με τα οποία θα δουλέψουμε πάνω στον «καμβά», που κατασκευάστηκε στο πρώτο στάδιο. Αρχικά, συντάσσουμε ένα σύστημα από επιμέρους στοιχεία όπως είναι η μορφή, η δομή και η λειτουργία, στοιχεία που γίνονται αντιληπτά ανάμεσα σε σχέσεις όπως το κενό και το πλήρες, το περίκλειστο και το ελεύθερο, το εσωτερικό και το εξωτερικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό.

Ο πρώτος κανόνας εκφράζεται με αφετηρία τον κύβο και τις ιδιότητες του.  Ξεκινάει μια διαδικασία επεξεργασίας του κύβου με οδηγό πάντα τις σχέσεις που επισημάναμε, ανάμεσα στο κενό και το πλήρες, το ελεύθερο και το εσωτερικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Με απλά λόγια, ο κύβος επεξεργάζεται, και το αποτέλεσμα αυτής της κατεργασίας, προβάλλεται κάθε φόρα στον δεδομένο χώρο. Ο κύβος λοιπόν, άλλοτε σκαλίζεται χωρίς να χάνει την αρχική του δομή,  άλλοτε διασπάται σε θραύσματα, άλλοτε παραμένει συμπαγής και ακέραιος, και άλλοτε εμπεριέχεται σε άλλους κύβους.

Με βάσει την επεξεργασία του κύβου, ορίσαμε πέντε τύπους κατοικιών όπου η κάθε μια ξεχωριστά έχει διαφορετικό αντίκτυπο στον δημόσιο χώρο. Αρχικά ορίσαμε τη «μονάδα» που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το δωμάτιο, εφόσον το κέντρο μας είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος που εμπεριέχει την πόλη μέσα του, την ίδια στιγμή που εμπεριέχεται ο ίδιος μέσα σ’ αυτήν.  

·         Ο πρώτος τύπος κατοικίας διέπεται από μια αυστηρή εσωστρέφεια. Ο κύβος, είναι συμπαγής και ακέραιος, χωρίς καμία αφαίρεση μάζας στον εξωτερικό του φλοιό. Οποιαδήποτε αφαίρεση μάζας πραγματοποιείται στο εσωτερικό του κύβου. Επομένως  όλες οι λειτουργίες εκτονώνονται στις εσωτερικές αυτές εγκοπές.

·         Η συγκεκριμένη κατοικία παρουσιάζει στο περίβλημά της εγκοπές, οι οποίες ελέγχουν την ένταση της ιδιωτικότητας. Ο κύβος σκαλίζεται χωρίς όμως να χάνει την αίσθηση της αρχικής του δομής. Αφαιρείται μάζα από την επιφάνεια του κύβου χωρίς ωστόσο αυτός να διαλύεται, αντίθετα εντείνεται η αίσθηση της αρχικής του δομής. 

·         Ο τύπος αυτός, εκφράζει την ιδέα της αποσυναρμολόγησης. Ο κύβος έχει διασπαστεί σε θραύσματα όπου στο καθένα δίνεται μια συγκεκριμένη λειτουργία. Οι κενοί χώροι που συναντάμε στους άλλους τύπους, εδώ έχουν μετατραπεί σε έναν ενιαίο χωρίς όρια χώρο που εκτείνεται στο εξωτερικό. Ο ιδιωτικός χώρος της κατοικίας εξαπλώνεται στο εξωτερικό και αναμιγνύεται με το δημόσιο. Η έννοια του ορίου σ’ αυτή την περίπτωση αναιρείται.

·         Η κατοικία που εμπεριέχεται σε ένα δεύτερο όριο. Ο συγκεκριμένος τύπος διαπραγματεύεται την ιδέα του ορίου. Το όριο διαχωρίζει, διαφοροποιεί και ταυτόχρονα περιέχει. Το περίβλημα του κτιρίου αποτελεί το μέσο για την ανακάλυψη σχέσεων ανάμεσα στο έξω και το μέσα.

·         Ο συγκεκριμένος τύπος κατοικία βασίζεται στην αρχή της αποσυναρμολόγησης, όμως την ίδια στιγμή εισάγει συστήματα ευμετάβλητα, που έχουν ως στόχο να αποφύγουν την αίσθηση στατικότητας και να εκφράσουν μια ευελιξία, που δίνει την δυνατότητα προσαρμογής στις εκάστοτε συνθήκες. Έτσι ο άλλοτε διασπασμένος κύβος έχει τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε ένα ερμητικά κλειστό κουτί.

 Ο δεύτερος κανόνας, εκφράζεται με αφετηρία τις υπάρχουσες διακλαδώσεις που έχουν καταγραφεί, έχει δηλαδή ως βάση του τις χαρακτηριστικές δαιδαλώδεις αρτηρίες που έχουν εντοπιστέι στον δεδομένο χώρο. Πρόκειται για ένα δευτερεύον κανόνα ο οποίος συντάσσεται με σκοπό να συγκρατήσει αυτό τον δυναμικό λαβύρινθό που αρχίζει σταδιακά να προσδιορίζεται. 

Με αυτά τα εργαλεία αρχίζει σταδιακά να σκαλίζεται ο δεδομένος βιωμένος χώρος, και να προκύπτει τελικά ένα «παράξενο σύστημα» ανταλλαγών, ένα υφάδι, ένας συνεχής ιστός, που εμπεριέχει στη σάρκα του,  όλα εκείνα τα «πράγματα» του σημαντικού βιωμένου χώρου αλλά πρώτα απ’ όλα εμπεριέχει εμάς τους ίδιους. Ένα ευμετάβλητο σύστημα, ένας δυναμικός λαβύρινθος, αρχίζει σταδιακά να μορφοποιείται, που μας βυθίζει μέσα στον κόσμο των πραγμάτων, εκεί που συγκεντρώνονται τα κέντρα μας, εκεί που μας αποκαλύπτεται το σώμα των ονείρων.

  

The structure of the project, based on our manifesto, is the following: At a first phase, a “grid” is synthesized by all the elements/features that define it. The given area is subjected to a process of “reading”, which in turn will lead to the “composition of the new idea”. It should be noted that it is not our intention to construct a “grid” that is defined by a typical “translation” of the existing space that is based on known architectural codes. The “reading” of which we speak does not refer to a process of interpretation. The “reading” of the area we suggest is actually a new language, which is formulated through our subjective and purely personal viewpoint. Thus, a better understanding of space is gained through our own “stochastic” observations, through “eyes that see”. What we suggest is actually following a perception, from which a constructing process will emerge. Besides, perception is itself, by definition, a process of construction. We refer to stochastic observations, as what we “see” is neither innocent nor neutral. It is contaminated from the beginning, filtered through our own personal mythology. The way of “reading” we propose does not just emphasize on a present state/condition but it is also able to see the unseen, which is the main idea of our manifesto. At a second phase, we set the rules of the game. In other words, we define the “palette of materials” that we will use to create on the “canvas”, which was constructed in the first phase. The rules we set depend on the result of the “reading” process and are specifically related to architectural-spatial qualities that are available in the given area. Using these tools, the given lived space will gradually begin to be carved. It will eventually lead to a “strange system” of exchanges that resembles a weft, a continuous web that is consisted of all those “things” of the important lived space, but most importantly it contains ourselves. A volatile system, a dynamic labyrinth gradually begins to be formulated and immerses us into the world of things, where all our forces are concentrated and the body of dreams is revealed to us.